به آرامش آسیب دیده ها کمک کنیم.

سلام ، چه خبر از بم؟ چه خبر از این همه غم و ناراحتی این همه آدم.مدتی بود که فکر می‌کردم دیگه آدم‌های دور و برم برای کسی کاری انجام نمی‌دن،فکر می‌کردم که جدا همگی خود پرست و خودخواه شدیم و فقط آدمیم تا باشیم نه این که آدمیم تا انسان باشیم.

اما این چند روز به قدری انسان دیدم که اصلا به خودم اجازه نمی‌دم دیگه زود قضاوت کنم. همه تا جایی که می‌تونستیم کمک کردیم از پول از پس انداز و از چیزی که تو خونه داشتیم. هنوز هم تشنه هستیم که کمک کنیم.

الان دیگه وقتش شده که به نوع کمک هامون رو کم کم عوض کنیم. خیلی از ماها این احساس رو داشتیم که در هنگام دوری از عزیزانمون چه اعصابی خورد میشه از آدم. الان خیلی ها که توی بیمارستان‌ها هستند این حس رو دارند و زجر می‌کشند. بچه هایی که از غصه دوری از مادر و پدرشون دارن از دست می‌رند و مادران و پدرانی که از دوری بچه‌هاشون دارن دق می کنند.

بیایید بریم بیمارستان‌ها و با آسیب‌دیده ها صحبت کنیم و از کسانی که دنبالشون می گردند خبر بگیریم.هر شب هم یک ساعت از وقت چت کردن بزنیم و دنبال اسامی بگردیم.

همگی تو هر شهری که هستیم میتونیم به بیمارستان‌هایی که می‌دونیم توش از زلزله زده‌ها بستری شده بریم و لیستی از افرادی که آسیب دیده ها ازشون خبری ندارند تهیه کنیم. هر شب هم لیست رو جستجو کنیم و روز بعدش اگر نتیجه‌ای پیدا کردیم بهشون خبر بدیم. اینجوری لااقل خیالشون رو راحت می کنیم.

در ضمن اگر این کار رو شروع کردیم به انجام دادن به هر کس که ازش اسمی پرسیده میشه تا جستجو کنیم یک نوشته یا تیکه کاغذی درست کنیم که اگر دوست دیگری برای همین کار پیش شخص آسیب دیده رفت با داشتن آن کاغذ از دوباره کاری جلوگیری شود.

برای یافتن اسامی هم از سایت ایران امداد می توانیم استفاده کنیم. یادمون نره اگر یک هفته یک ساعت از وب گردی‌ها و چت‌کردن ها رو کم کنیم شاید دل خیلی ها رو آروم کنیم http://www.iranemdad.com

لطفا نظرتون رو بگید و اگر چیزی به نظرتون میرسه حتما بنویسید.