تقریبا ۹ سال پیش، همین روزها آخر وقت چهارشنبه عصری جایی که کار می کردم، یک کار فوری مطرح شد در مورد مراسم حج. اون موقع مشکل گم شدن (ناپدید شدن) بخشی از حجاج کم سن و سال تر و از یک جنس مشخص بود (که البته بعدا منجر به وضع شد قانونی شد که فاجعه رو کمی کمتر کرد.). راه حل دم دستی که با توجه به امکانات اون زمان مطرح شده بود، برگزاری جلسات آشنایی بیشتر با مسیرهای حج برای سرپرستان و راننده ها و بخشی از پرسنل بود.

پیشنهادی که من بدون فکر کردن دادم، استفاده از گوگل مپ بود و به علت اینکه بدلایل احمقانه نمی خواستند از گوگل مپ استفاده کنند من قبول کردم کل مسیر رو با زوم جزییات تبدیل به عکس/فیلم کنم. خروجی شد نزدیک ۲۷۰۰ اسکرین شات که با فلاکت تبدیل به یک فیلم شد و در اختیار اون حاج آقای مسئول در آن زمان قرار گرفت. بعدش هیچ اتفاقی نیافتاد و در جواب پیگیری من شنیدم که شما کارتون رو انجام دادید و تمام شده. از پارسال که فاجعه منا اتفاق افتاد همش این موضوع تو فکرم بود ولی نمی دونستم فایل ها کجاست، امروز پیداشون کردم. خیلی تاسف خوردم که از اون زمان تا فاجعه پارسال ۸ سال زمان داشتند تا به صدها روش بهتر برای مدیریت بحران از طرف کشور خودمون فکر کنند.

گشتم ببینم چقدر تغییر کرده و به این نقشه مراحل حج تمتع رسیدم که یه بنده خدایی درست کرده و کلی هم بازدید شده. هیچ جوری نمی تونم درک کنم به جز تنبلی چه دلیلی برای مدیریت غیر اصولی میشه این همه آدم و کشته شدن ۲۴۰۰ نفر میشه آورد.

مدتی پیش، یعنی ۳ سال پیش آلودگی مشهود هوای تهران در پاییز موجب شد تا نوشته‌ای با عنوان چگونه آلودگی هوا را درک کنیم! بنویسم. امروز که عددها را مقایسه می‌کنم، به نظر می‌رسد سال‌های پیش هوای تهران در مقایسه با این روزها بسیار هم خوب بوده است. اطلاع رسانی در خصوص وضعیت هوای تهران احتمالا وظیفه‌ای است که سازمان‌هایی که باید این کار  را انجام دهند، با کمی خوشایند سازی آن را انجام می‌دهند. برداشت زیر که نظر شخصی و غیرقابل استناد من بر اساس اطلاعات عمومی و غیر تخصصی می‌باشد این گونه است:

بعد از شایعه‌های (مانند مواردی که در پهپاد کشون مطرح شده است.) زیادی که در خصوص امکان تاثیر گذاری بر روی سیگنال‌های GPS توسط ابزارهای نسبتا ساده مطرح شد، پیمانکاران صنایع دفاعی تلاش کردند تکنولوژی‌های قابل استفاده‌ای را برای مقابله با سیستم‌های پارازیت اندازی بر روی سیستم‌های موقعیت یاب جهانی توسعه دهند.

از سال‌ها پیش، آنتن‌های CRPA (اطلاعات بیشتر در Controlled Radiation Pattern. Antenna) برای این کار وجود داشتند. اما هزینه، اندازه و وزن این آنتن‌ها مانعی برای استفاده عمومی از این محصولات بود. از سال ۲۰۱۱ توسعه‌ی گیرنده‌های قابل استفاده (اما با قیمت قابل توجه) برای استفاده‌های عمومی نیز شروع شده است و شاید در آینده‌ی نزدیک خیلی از ماشین‌های تاکتیکال و یا جاده‌ای لوکس با چنین آنتن‌هایی تجهیز شوند.

پس نوشت:

• به صورت دوره‌ای تمرین‌هایی برای بررسی اثرات GPS Jamming توسط Ofcom انجام می‌شود. در برخی موارد نتایج این تمرین‌ها باعث رشد برنامه‌ها برای توسعه eLoran شده است.
• احتمالا در آینده در خصوص سو استفاده‌هایی که با استفاده از پارازیت اندازهای کوچک بر روی GPS‌ها می‌شود خواهم نوشت. معروفترین نمونه سواستفاده از GPS Jammerها مربوط به شیطنت‌های راننده‌های ترانزیت است.
• علاوه بر اخلال در سیگنال‌های GPS شبیه سازی (تحقیقاتی) این سیگنال‌ها هم قابل انجام است. محصولات شرکت LabSat از نمونه‌های عادی برای شبیه سازی سیگنال‌های ماهواره‌ای GPS و GNSS هستند.

برای مدت زیادی به خاطر حواشی اجتماعی دریاچه ارومیه به اخبار آن توجه نمی‌کردم. تصویر هفته پیش Earth Observatory نظرم را تغییر داد. تصویر اول متعلق به  مرداد‌ماه ۱۳۹۰ از دریاچه ارومیه است، تصویر دوم، مربوط به وضعیت این دریاچه در ۱۲ سال پیش است.

من در مورد اثراتی که از بین رفتن این دریاچه برای قسمت قابل توجهی از بوم زمین رقم خواهد زد، اطلاعاتی ندارم، اما به احتمال بسیار زیاد، قسمت زیادی از موجودات زنده، در آن نواحی دچار دگرگونی خواهند شد.

برنامه نقشه برداری سطح اقیانوس‌ها از فضا، در سال ۱۹۹۲ با ارسال ماهواره TOPEX/Poseidon آغاز به کار کرد. پس از آن Jason-1‌ و Jason-2 و به زودی Jason-3 وظیفه کنترل سطح و موقعیت آب‌های روی زمین را بر عهده دارند. هدف از این کار، کنترل میزان موجودی آب قابل استفاده در قسمت‌های مختلف زمین و همچنین کنترل عوارض تهاجمی مانند El Nino و La Nino است.

در کنار تمامی اطلاعاتی که برنامه OSTM در مورد اقیانوس‌ها جمع آوری می‌کند، مجموعه‌ی عظیمی از اطلاعات در مورد سایر دریاها و دریاچه‌های زمین نیز تولید می‌شود. بخش زیادی از این اطلاعات برای عموم مردم به صورت رایگان قابل استفاده و تحلیل است. یکی از اطلاعات، شامل داده‌هایی است که در مورد سطح تغیرات افزایشی و یا کاهشی دریاچه ارومیه قابل دسترس است. نمودار زیر روند کاهش عمق دریاچه ارومیه را بر اساس این داده‌ها نشان می‌دهد. همانطور که مشخص است، کاهش عمق دریاچه ارومیه و خشک شدن تدریجی آن بیش از ۸ سال است که به صورت قابل توجهی ادامه دارد و شاید با استفاده از چنین داده‌هایی امکان پیش‌گیری از مرگ این دریاچه امکان پذیر می‌بود.