وقتي به برنامه اي احتياج داريد ، بر
اساس بستري كه از آن استفاده مي كنيد، برنامه مورد نظر را پيدا / دانلود / خريد مي
كنيد و از آن استفاده مي كنيد.
اگر كاربر عادي و ويندوزي باشيد و در ايران هم زندگي كنيد كه اصلا وقت زيادي صرف
نمي كنيد، هر چيزي كه لازم داشتيد را به قيمت سي خام تهيه مي كنيد و يك دستي برنامه
رو نصب مي كنيد. اين كنايه يك دستي نصب كردن هم براي ويندوز معروفه ، همه چي
Next Next Next و قبل از همه اين ها
End User License Agreement – EULA –
را بدون مطالعه قيول مي كنيد.
و اگر كاربر لينوكس باشيد ، كمي بهتر
است، احتمالا جستجو مي كنيد / مقاله اي مي خوانيد و يا توصيه اي به شما شده است. پس
باز هم نرم افزار را پيدا مي كنيد / دريافت / دانلود مي كنيد و به احتمال خيلي كم
تري آن را مي خريد. سپس آن را كامپايل / نصب مي كنيد و استفاده مي كنيد. اين جا به
جاي EULA حالت ويندوزي ، تهيه كننده برنامه از شما خواهش
مي كند كه قبل از هر كاري License ي را كه نرم افزارش را
نحت آن منتشر كرده است بخوانيد. از اين قسمت به بعد كمي پيچيده تر مي شود، به عنوان
يك كاربر بازمتن يا نرم افزار هاي آزاد تعداد قابل توجهي License
وجود دارد كه بايد از بين آن ها انتخاب كنيد.
در اين مرحله سه نوع License وجود دارد:
–
GPL-Compatible Free Software Licenses
–
GPL-Incompatible, Free Software Licenses
–
Non-Free Software Licenses
البته بعيد است كه علاقه اي براي
استفاده از تلاش مايكروسافت
MICROSOFT SHARED SOURCE داشته باشيد، ولي اين هم جزو گزينه ها است.
* اين نوشته را بعد از اينكه اين مطلب
تقريبا طنز How
to be a Free Software zealot خوندم نوشتم، البته به طنزش ايراد هايي وارد هست
اما همه چيز رو در باره Advocate و Zealot يك جا جمع
كرده بود. در lwn
هم بحث در موردش ادامه دارد.
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.